Interview with Tim Voors

Unlock the power of nature to fulfill your dreams

Tim Voors is author of The Great Alone, about his epic journey on the Pacific Crest Trail.

One day, flipping through a magazine, I stumbled upon an interview with Tim Voors, Art Director, writer, father and long distance hiker. He tells about his epic journey on the Pacific Crest Trail, walking through stunning wilderness from Mexico to Canada.

I was mesmerized, it touched a string deep inside me.

Tim encourages people with a sleeping adventurous spirit, to step out of their daily routines. To hike in nature in an unfamiliar location, even if it is just for one day per month. Preferably alone.

It will help you to look at your life from a fresh perspective. Our time on this planet is precious. Too often we find that years, even decades fly by. That the dreams we once had, evaporated or fell asleep.

By stepping outside and doing a physical activity, you open up your mind. You meet new people.

For a moment, you step out of your hamster wheel. This ignites a chain reaction.

Who knows to what that will lead? Maybe to fulfilling a sleeping dream you have…

That’s what happened to me! Not long after reading Tim’s article, I decided to go. I got my permit for the Pacific Crest Trail, my new ultra light gear and a plane ticket.

Now, I really wanted to talk with him. To thank him and to learn more about his vision on life and the lessons he learned from the wilderness.

So I reached out to him.

I was super excited when Tim came to my apartment in Amsterdam to have an inspirational and fun conversation. I invite you to listen to the recording or read the full story below. (Both are in Dutch so apologies if you don’t master this language.)

© Tim Voors for all photos in the blog except the portrait photo of us and the maram grass.

Open de deur voor avontuur met een dosis natuur

In gesprek met Tim Voors over vrijheid, alleen zijn, avontuur en de kracht van natuur

Tims Voors is Interim Creative Director, Key note speaker en lange afstandsloper. Hij schreef een best seller over zijn epische tocht over de Pacific Crest Trail. Zijn verhaal inspireerde me om mijn bedrijf en geliefde achter te laten om ook deze tocht te maken.

Ik sprak met hem over de lessen die de tocht hem leerde, over het creëren van vrijheid en avontuur. Waarom blijven we vaak ronddraaien in dezelfde kringetjes en hoe kun je dat met een simpele actie doorbreken? Tim spreekt met passie over de kracht van de natuur en het fysieke. Hij pleit voor het alleen op pad gaan omdat je dan ‘creatief moet overleven’ en zo leuke mensen ontmoet. En hij legt uit waarom flexibiliteit belangrijk is om jong van geest te blijven.

Voor meer informatie over Tim: https://timvoors.nl/

Inspiratie en het benodigde zetje

Peter Paul: Jouw verhaal over je avonturen op de Pacific Crest Trail, inspireerde me enorm. Doordat je met jouw woorden de tocht toegankelijk maakt voor een gewone sterveling als ik, kreeg ik dat zetje dat ik nodig had om ook te gaan.

Tim: Heel leuk om te horen, want ik ben ook door een boek geïnspireerd om dit pad te gaan lopen. Mooi dat boeken ons op onze niet al te prille leeftijd kunnen inspireren om het avontuur aan te gaan.

Ik was heel erg gegrepen door het boek Wild van Cheryl Charles die op haar zesentwintigste in 1993 de Pacific Crest Trail liep, in tijden dat je daar nog weinig mensen tegenkwam. Ik weet nog dat ik dacht: “ik zou nooit zo dapper zijn als zij”. Ik was veertig toen ik het las. Het voelde een beetje als een boek over de beklimming van de Mount Everest: “Mooi verhaal maar dat is niet voor mij weggelegd”.

Wat me erg aansprak was de eenvoud van een pad dat loopt van grens naar grens. Dat betoverde me, en bleef hangen. Maar ik durfde het toen absoluut nog niet. Maar ik wist daardoor wèl van het bestaan van de Pacific Crest Trail. En zo is het balletje gaan rollen.

Wat motiveerde je om de tocht te maken?

Eigenlijk weet ik dat niet. Sommige mensen hebben als aanleiding voor deze tocht een grote ziekte, een trauma of rennen ergens van weg. Ik had eerder veel kleine dingetjes. In mijn vakgebied had ik twintig jaar hard gewerkt, een gezin grootgebracht -mijn kinderen waren nog wel tieners- en ik begon het leven een beetje saai te vinden. De regelmaat van het leven, elke dag naar kantoor, je gaat op vakantie, weekendjes weg. Ik miste eigenlijk gewoon heel eenvoudig Het Avontuur.

Maar werken in de Reclame is toch spannend en avontuurlijk?

Op zich heb je gelijk, er zit een hoop spanning en stress in het werk als reclamemaker. Maar het werk begon zich te herhalen, je kent de processen. Het heeft ook iets verwends dat je uitgekeken bent op een vakgebied, maar zo voelde het.

Het was vooraf niet zo helder waarom ik ging. Als ik terugkijk, kan ik het wel benoemen: ik had behoefte aan meer natuur, aan meer avontuur, aan alleen zijn. Ik was nog nooit meer dan vierentwintig uur alleen geweest. Op mijn andere wandelingen zoals de Japanse 88 tempels trail, loop je veel door dorpjes, kom je twee tempels per dag tegen en ben je relatief dicht bij de maatschappij. Op zich was dat wel het begin van alleen op pad gaan. Maar die wandeling duurde ‘maar’ zes weken.

Na die 88 temples trail wist ik wel dat ik klaar was voor een groter avontuur: de Pacific Crest Trail. Dan loop je soms meer dan twee weken door de wildernis voordat je weer een weg oversteekt.

Het leven is kort

Peter Paul: Toen ik het interview met jou las in de Volkskrant magazine, een heel inspirerend verhaal, raakte me dat enorm. Het artikel stimuleert het alleen op avontuur gaan en maakt dat toegankelijk. Dat vind ik heel knap. Ik voelde op dat moment ook de behoefte om weg te gaan en avonturen te beleven, maar ik had nog geen concreet plan. Ik had daarbij deels hetzelfde motief als jij: Het gevoel dat het leven zich lijkt te herhalen. De tijd lijkt steeds sneller te gaan als je ouder wordt. Uit de psychologie is bekend dat dat komt doordat je minder nieuwe ervaringen opdoet. Als je je leven psychologisch wilt verlengen, moet je dingen gaan doen die je nog nooit hebt gedaan. Daardoor lijkt het leven langer. Ik bedoel overigens niet dat je dat MOET doen, begrijp me niet verkeerd, als je juist tevreden en gelukkig bent met je vaste routines, is dat natuurlijk ook prima.

Ik las het artikel, en ook al leek die tocht aan de ene kant voor mij onmogelijk – je ziet die foto’s van jou met ijs in je baard, je ziet die torenhoge bergen, de verhalen over het watergebrek in de woestijn – toch nodigde je me uit, daagde me uit om ook het avontuur aan te gaan. Dat bleek een enorme stimulans.

Verlaag de drempel om het avontuur aan te gaan

Tim: Dat is mooi om te horen! ik heb nu drie boeken geschreven. In meerdere talen Tsjechisch, Frans, Duits. Dat is ook een nieuw avontuur, ik was hiervoor geen schrijver. En nu dus wel.

De drijvende kracht voor het schrijven van die boeken, is om de drempel om het avontuur aan te gaan te verlagen. Dus ik wil geen het heroïsche en ver van mijn bed show verhalen vertellen. Het zijn natuurlijk lange wandelingen, maar uiteindelijk moet je gewoon de ene stap na de andere stap zetten. Ik had ook heel veel angsten en zorgen van te voren, en die benoem ik ook.

Het is ook niet zo dat ik mensen aanmoedig om zes maanden door Amerika te lopen. Maar als ik het goed heb gedaan, denken mensen na het lezen van mijn boek: “Zes maanden weg, dat hoeft voor mij niet, maar voor het eerst van mijn leven gun ik mezelf een wandeling alleen, van één of twee weken door Portugal. En dan hoop ik dat ik daar leuke mensen tegenkom.”

Waarom pleit je voor Alleen op reis gaan?

De kans op bijzondere ontmoetingen is veel groter als je alleen bent, omdat je je comfortbubbel niet meeneemt: je beste vrienden, je zus, je broer of je partner. Als je met je partner de wereld ingaat, ben je op elkaar gefocust. Als je alleen bent, ben je gewoon heel kwetsbaar. Vinden ze me wel leuk genoeg? Alleen op reis is het net als op het schoolplein toen je zestien was. Je wilt overleven, ik noem dat creatief overleven. Dus je zoekt contact: “Hi, ik ben Tim, mag ik naast je zitten.” En dan zit je samen bij een vuurtje en binnen een uur deel je je levensverhaal. Omdat het heel veilig voelt.

Door die ontmoetingen, gaat de tijd wat langzamer. Je wordt er jonger van. En je beseft dat het leven heel kort is. We hoeven niet allemaal vijfentachtig jaar te worden. We leven een beetje met de gedachte dat we recht hebben op vijfentachtig jaar. En als dat niet gebeurt worden we heel verdrietig. Maar zestig of vijftig jaar is ook prima. Het is maar hoe je het invult.

Dus dat hoop ik met mijn verhalen te bereiken. Daarom vind ik het zo mooi dat je me hebt uitgenodigd. Want ik heb de drempel om buiten de gebaande paden te treden blijkbaar verlaagd, ook al blijven de zorgen en de angsten bij de voorbereiding. Dat maakt niet uit.

Je gaat door de woestijn lopen voor zeven weken. Dat is zo abstract voor ons. Als ik geen water vind, ga ik dan dood?

Omdat het idee van de dood zo dichtbij is, dat maakte dat ik weer dat een kind werd. Als ik water vond, werd ik heel blij! En na drie dagen merk je, dat als je goed nadenkt, het uiteindelijk goed komt. Je rust en zelfvertrouwen groeit met de dag.

Waarom gaat Peter Paul deze tocht maken?

Tim: Maar wat was voor jou de trigger om zes maanden door de wildernis in Amerika te lopen. Hoe heb je die beslissing genomen?

Peter Paul: Bij mij is het als volgt gegaan: ik ben al decennia zelfstandig adviseur en ben altijd sterk gefocust op werk. Ik werd vorig jaar vijfenvijftig. Ik heb het gevoel dat de jaren voorbij vliegen, als een trein die maar voort dendert. Ik speel al veel langer met het idee om een lange reis te maken. Mijn geliefde, Lisa, is ook avontuurlijk. Maar er waren altijd redenen om het niet te doen.

Toen ik tweeëntwintig was, maakte ik een reis van vijf maanden door India en Nepal. Ik heb ook twee lange trektochten gemaakt in de Himalaya in een spijkerbroek en met New Balance zaal gymschoenen.

Die wens om vaker zo’n reis te maken leefde al die jaren daarna in me, maar de timing was steeds niet goed.

Vorig jaar, bleek ik een forse tumor in mijn nek te hebben. Het was gelukkig goedaardig. Maar het kon wel kwaadaardig worden, dus ik werd vier dagen opgenomen in het ziekenhuis om de tumor te verwijderen en te herstellen.

In het ziekenhuis gebeurde er een paar rare dingen. Ten eerste voelde ik me daar héél goed. Ik werd totaal ontspannen. Waarom? Omdat ik helemaal niets hoefde. Alle verantwoordelijkheden gleden van me af. Geen verplichtingen, deadlines of verwachtingen van vrienden, familie en van mezelf. Dus ik besefte: ik moet leren om me op een andere manier volledig te ontspannen. Het is toch raar dat ik daarvoor naar een ziekenhuis moet gaan?

Ten tweede vroeg ik mezelf af: als ik nu zou overlijden, zou ik dan spijt hebben? Ik vroeg me dat niet af omdat ik zelf ernstig ziek was, maar de andere patiënten op de afdeling Keel- en Halschirurgie van het VUMC en de hele ziekenhuisomgeving zette me aan het denken. Het antwoord op die vraag was helaas: “ja”. Ik zou spijt hebben omdat ik meer avonturen had willen beleven in plaats van in een stramien steeds hard door te werken.

Daardoor begon het in mijn hoofd te borrelen, en toen ik het artikel las over het boek Alleen, raakte dat de juiste snaar.

Leef je leven alsof het je laatste jaren zijn

Tim: Waar ik vaak over nadenk: waarom moeten we eerst een burn-out of tumor krijgen voordat we gaan lopen? Dat zeg ik soms plagend tegen een zaal met gezonde mensen die heel hard werken. Dat zeg ik plagend: Wacht je tot die bobbel in je nek, wacht je totdat er iets ernstig gebeurt, voor je weer naar India kan gaan?

Ik zeg dat plagend omdat heel vaak, als mensen een burn-out hebben of een verlies in de familie, ze opeens wèl tijd kunnen vrijmaken om drie maanden naar Santiago de Compostella te lopen. Dan veranderen de prioriteiten blijkbaar en is het plotseling mogelijk.

Ik luisterde op de Pacific Crest Trail naar een prachtige serie, die heet als ik het goed heb ‘Before I die’. Mensen worden geïnterviewd die weten dat ze ongeneselijk ziek zijn. Ze hebben nog hoogstens twee jaar te leven. Uit bijna elk verhaal spreekt héél veel dankbaarheid, bijna vreugde. Waarom? Omdat zij hun leven helemaal op hun kop zetten en eindelijk met volle energie bezig zijn met datgene wat ze altijd al heel belangrijk vonden, maar steeds uitstelden.

Als ik een presentatie geef, komen er altijd mensen naar me toe die zeggen: “ik heb ook een lange reis gemaakt.” Dan vraag ik: “wanneer was dat?” Dan antwoorden ze meestal: “toen ik begin twintig was.” Heel vaak wordt de reis genoemd met een stralende glimlach op het gezicht, met heel veel vreugde en zelfontdekking.

Wat ik dus merkwaardig vind, als dat zoveel pure geluk en vreugde geeft, waarom heb je het dan dertig jaar lang niet gedaan? Ik begrijp het wel, carrière, kinderen, werk, blablabla. Maar dit soort avonturen als de Pacific Crest Trail lopen, als je daaraan pas begint als je vijfenzestig bent…. Dan begin je al na te denken over je nieuwe heup. Of je wordt ziek. Er kan van alles tussenkomen.

Ik wil er niet te hard over oordelen maar het valt me op dat veel mensen vol extase terugdenken aan die mooie trip die ze decennia geleden maakten. En dat ze vervolgens een heel complex leven leiden vol verwachtingen, rekeningen en eigenlijk best ongelukkig zijn met al die ballen in de lucht. Ze zijn te druk. Terwijl ze het antwoord op dat probleem al zelf hebben ervaren.

Door fysieke activiteit beleef je het moment

Tim: Ik ben erg een voorstander van het fysieke. Dat is een centraal thema van mijn advies aan mensen. Jij zit ook in je hoofd, je bent natuurlijk een denker vanuit je vak. En dan combineer je dat nog met het sociale, veel verwachtingen dus. Met het lopen duw je die aspecten naar de achtergrond. Ook door het afzien, als je pijn hebt na dertig kilometer lopen door die blaar op je teen. Die eist je aandacht op. En dan ontstaat er ruimte voor jezelf, voor nieuwe inzichten.

Klopt ons levensloopmodel wel?

Peter Paul: Het is best pijnlijk om te constateren dat we in een maatschappij leven die zo sterk gefocust is op werk. Vorig jaar voerde ik een onderzoek uit voor een Pensioenfonds. Ik interviewde mensen die net met pensioen waren. Een aantal van hen had spijt: “Ik ben eindelijk met pensioen, maar nu ben ik te krakkemikkig voor veel dingen die ik leuk vind. Had ik die maar eerder gedaan.” Er werden ook vraagtekens gezet bij het levensloopmodel van onze samenleving: twintig jaar slijten in schoolbanken, veertig jaar buffelen en daarna verplicht van je vrijheid genieten. Terwijl je eigenlijk niet zo goed weet hoe dat moet.

Tim: Mensen zijn ook heel erg gewend geraakt aan comfort, veiligheid, verzekeringen. We willen geen risico lopen. Daarom hebben we avonturen ingedamd. Ik probeer de drempel te verlagen. Ik daag mijn lezers uit: ga binnen zes weken nadat je mijn boek hebt gelezen, één nachtje ergens overnachten, buiten je bestaande routine. Stel het niet uit!

De een vindt fietsen leuk, de andere een retraite. Sommige mensen genieten van het alledaagse leven in de stad. Maar ik ben wel erg van het fysieke, dus als je kunt, ga dan lopen. Breng wat tijd alleen door, liefst met een fysieke component in de natuur.

Lang helmgras dat een zetje nodig heeft

Ik zie mensen als gras, als lang helmgras. Helmgras beweegt met de wind mee. Als we jou als voorbeeld nemen: Die tocht naar India zit in je systeem. Het verlangen, die onrust, die droom zit al in je. Soms gaat het helmgras richting carrière, soms richting avontuur. Maar je carrière, je verplichtingen, je zorgen houden je tegen. Dan blijkt na het slijten der jaren: het komt eigenlijk nooit goed uit om te gaan.

Ik probeer dus vanuit mijn verhalen mensen net dat laatste zetje te geven dat ze nodig hebben om wèl te gaan: “het komt goed, het wordt fantastisch, het wordt ook heel zwaar maar dat geeft helemaal niet.”

Wat leer je van zo’n avontuur als de Pacific Crest Trail?

Tim: Je komt toch anders terug. Ik paste op heel veel vlakken mijn prioriteiten aan. De verhouding van werk ten opzichte van avontuur heb ik drastisch verandert.

Als het leven kort is en je werkt heel hard, kun je op een sabbatical gaan en als je terugkomt weer heel hard doorwerken. Dat is ook begrijpelijk, sommige mensen hebben heel veel verplichtingen. Maar je kunt minder luxe gaan leven. Dan hoef je minder te verdienen. Je kunt ook kleiner gaan wonen bijvoorbeeld.

Toen ik terugkwam heb ik met mezelf afgesproken: wat als ik nou een jaar werk en dan een half jaar niet werk. In plaats van het model van 46 weken werken per jaar en dan 6 weken vakantie. Als je daarvan afwijkt, dan keuren mensen dat soms af.

Ik zocht naar een andere verhouding van cultuur en natuur. Hoe ga je dat financieren, hoe leg ik het uit aan mijn klanten, aan mijn kinderen? Je moet harder sparen. Als je je kinderen minder ziet, moet je anders met ze omgaan als je er wel bent.

Die focusverschuiving, als je al die focusverschuivingen bij elkaar op telt, is het een aardverschuiving. Daarom is mijn stelling: de tocht begint pas als je weer terug bent.

Ga anders om met geld, creëer passief inkomen

Tim: We zijn sindsdien anders omgegaan met geld. Als je gaat denken over een andere verhouding tussen werk en niet werk, moet je zoeken naar mogelijkheden om inkomen te generen als je lichaam er niet is.

Toen ik terug kwam van de Te Araroa trail uit Nieuw Zeeland zag ik twee letters voor mijn ogen: DO. Toen heb ik een aantal keuzes gemaakt om passief inkomen te verwerven. Normaal zou ik naar new business op zoek zijn gegaan. Maar het uurtje-factuurtje model werkt niet als je aan het wandelen bent. Al mijn energie heb ik gestoken in het bedenken van creatieve businesses waardoor er een heel klein beetje passief inkomen binnenkomt als ik weg ben. Dat is voor de helft van mijn inkomen nu gelukt.

Ik ging over van het filosoferen -‘zou het niet leuk zijn als’- naar het in de praktijk brengen. Ik besloot: Nu is het klaar, nu moet ik starten en doen, doen, doen! Waardoor ik nu de luxe heb om dat stramien (een andere balans tussen werken en niet-werken) uit te voeren. Dat komt doordat ik de beslissing heb genomen om anders om te gaan met geld.

Koop je kinderen om, om een boek te lezen dat ze anders leert denken over geld

Tim: Dit denken over inkomen, dat heb ik niet geleerd van mijn ouders, school of universiteit. En dat ben ik nu mijn eigen kinderen aan het leren. Ze zijn nu zestien, achttien en twintig. Zodat ze weten dat er een andere manier is om om te gaan met inkomen. Ik koop ze om. Dat is een goed model, altijd al geweest. Werk is in wezen ook omkopen. Je doet iets, en daar krijg je iets voor terug. Ik wil dat ze iets doen, ik wil dat ze een aantal boeken lezen.

Een er van is ‘Rich dad poor dad’ waarin de schrijver aan een negenjarige jongen uitlegt hoe je anders om kan gaan met geld en zo passief inkomen kan genereren. Mijn kinderen krijgen honderdvijftig euro voor het lezen van het boek, op voorwaarde dat ze dat investeren met de kennis die ze hebben opgedaan. En als ze een vervolgboek lezen, dan krijgen ze dat weer.

Zo ben je op je 16e al bezig met het opbouwen van assets. Zodat je leert wat investeren is, door het te doen. Dan weten ze dat deze richting ook bestaat.

Ik ben er pas op mijn 45ste mee begonnen: Hè, kan het ook anders?? Het was een nieuw inzicht.

Maar stel je voor dat je dat op je 20ste met een paar vrienden had gedaan, met z’n tienen sparen, sparen, sparen en dan samen bijvoorbeeld een appartementje kopen als investering. Dan bouw je al heel vroeg iets op.

In het zweet des aanschijns je brood verdienen?

Peter Paul: Ik vind dit super leuk om te horen! Hoe reageren je kinderen er op? Want we leven in calvinistische maatschappij, de cultuur in Nederland is toch: In het zweet des aanschijns moet je je brood verdienen. Dat zit onze culturele wortels… dus hoe reageerden ze op je verzoek?

Tim: Rich dad poor dad, is een economieboek. Dus als ik ze vraag om dat te lezen zonder ze om te kopen, dan doen ze dat niet. Ze vinden het misschien een dom plan van hun vader.

Maar zo hoef ik hen het verhaal niet zelf te vertellen. Nu is er een schrijver die er een briljant boek over heeft geschreven, en die legt hele complexe zaken uit die ik zelf ook niet zo goed begrijp. Hoe je assets kunt opbouwen in je leven waardoor je vrijheid koopt.

Je kunt dan nog altijd heel hard werken, als je dat graag wilt. Daar kun je dan ook mee stoppen als je vijftig bent, als je dan denkt: “Ik heb heel hard gewerkt voor twintig, dertig jaar, ik stop daar nu mee nu ik nog fit genoeg ben om te reizen en de dingen te doen die ik nog wil doen.”

Heel veel mensen hebben die keuze niet, terwijl het wel een keuze is. Daar gaat dat boek over. Je moet weten dat die keuze bestaat. En je moet er natuurlijk wel op tijd mee beginnen.

Het gaat om vrijheid

Peter Paul: Je wordt er inderdaad in onze samenleven niet bewust van gemaakt dat die keuze bestaat. Je hobbelt door van school naar studie naar werk. Kritische levensvragen worden niet vanzelf gesteld.

Tim: In Nederland praten we niet graag over geld, terwijl, het gaat me niet om geld, het gaat om vrijheid! Die heb ik in wezen ook niet omdat ik een hypotheek moet aflossen.

Peter Paul: Vrijheid is een universele menselijk waarde. Vrijheid is heel belangrijk!

Tim: Vrijheid is vaak gebonden aan inkomen. Of eigenlijk juist aan schulden. We worden allemaal opgeleid om zo snel mogelijk schulden te maken, in de vorm van een studieschuld, een hypotheek. Dus je moet elke maand terugbetalen.

Het gaat me niet zozeer om wat mijn kinderen met hun toekomstige vrije tijd gaan doen, maar ik vind het wel een leuke gedachte om het anders omgaan met geld en vrijheid te stimuleren.

Peter Paul: Dus deze tocht heeft blijkbaar een ripple effect naar de volgende generatie. Bijzonder!

Nieuwe inzichten

Peter Paul: Ik begrijp dat de Pacific Crest Trail je nieuwe inzichten heeft gegeven. Je vertelt er ook over in je keynote speeches: minder geld uitgeven, een minder volle agenda, minder doorjakkeren, meer tijd doorbrengen met vrienden en familie, micro avonturen met je kinderen, meer lange afstandswandelingen.

Tim: Ja, dat klopt, maar uiteindelijk – en dat weet jij beter dan ik – zijn we gewoontedieren. We hebben onze habits en onze zwaktes. En we zijn hele sociale dieren. Dus binnen zes maanden val ik ook weer terug in mijn oude patronen, een volle agenda, veel sociale afspraken.

Het leven hier in de stad is ook helemaal niet zo slecht. Het is hartstikke leuk om naar de gym te gaan, naar een concert, met je vrienden uit eten en keihard te werken. Maar als dat het enige model is, dan vind ik het niet meer leuk!

Blok één dag per maand voor jezelf in de natuur

Peter Paul: Dus daarom vind je een goede balans tussen cultuur en natuur zo belangrijk! Ik las ook in een artikel dat je de stad ziet als inademen en de natuur als uitademen. Dat vind ik een mooi beeld.

Tim: Dat zijn mooie woorden.. maar als je het heel klein houdt: Mensen hebben een drukke agenda. Nogmaals, ik vind het leuk een drukke agenda, maar zolang ik weet dat er iets in het vooruitschiet ligt. Daarom dit idee: Waarom gaan mensen niet NU, bijvoorbeeld als ze dit interview horen, voor het komende jaar één dag per maand blokkeren in hun agenda. Die dag is groen, daar staat Natuur op. Dan heb je jezelf twaalf kadootjes gegeven. Hoe je die gaat invullen, wellicht met je broer, met je partner, dat maakt niet uit, maar je hebt jezelf twaalf dagen per jaar gegeven waarin je gaat lopen in de natuur.

Wie weet zijn we over twee jaar wel dood. En dat is misschien helemaal niet erg. Maar dan heb je wel vierentwintig hele leuke dagen extra gehad! Dat is waarschijnlijk al veel meer dan wat je jezelf nu gunt in je drukke agenda.

Dat zijn gewoon hele simpele dingetjes. Voor de een werkt het wel, die wordt verliefd op dit idee en voor de andere werkt het niet. Die gaat bijvoorbeeld net zoals jij liever meteen een half jaar weg. Maar dat hoeft helemaal niet.

Peter Paul: Hoe reageren mensen op het idee om een dag per maand te blokken voor de natuur? Als psycholoog weet ik dat je klein moet beginnen voor effectieve verandering, dus ik vind het een briljant idee. Ook slim hoe je mensen verleidt in je boek met je tip om te starten met een ‘kleine’ wandeling in Spanje van langs de Baskische kust van San Sebastian naar Bilbao.

Tim: Ja, maar dat blijkt voor veel mensen al een te grote stap. Daarom zeg ik: zet het nu vandaag al in je agenda, blok een dag per maand voor de natuur. Mensen zijn heel goed in het beheren van hun agenda. Je hoeft nog niet in te vullen wat je dan gaat doen. Maak gewoon een groen blok.

Peter Paul: Onderzoek wijst inderdaad uit dat To Do lijsten niet werken, plannen vanuit de agenda werkt veel beter. Slim dus!

Waarom vind je natuur zo belangrijk? Wat geeft de natuur je terug?

Tim: Dat verschilt per persoon. Ik vind het belangrijk dat je een ander perspectief krijgt. Ga bijvoorbeeld een dag het Pieterpad lopen in Haren. Dan heb je fysiek één dag en één nacht afstand genomen van je dagelijkse bestaan. Daardoor kun je terugkijken op je leven vanuit een ander perspectief. Je leven, je werk, je relaties. Natuur is soms nat als het regent. Je hebt pijn als je blaren krijgt. Dat fysieke haalt je uit je hoofd. En veel mensen houden van natuur.

Hoe verhoudt zo’n natuur-dag zich met een wildernisreis?

Tim: Als je de wildernis in gaat, ga je verder weg van de maatschappij, van de cultuur. Daar verlang ik zelf heel erg naar. Al die borden, al die pijltjes in Nederland. Het is klein, ingekaderd.

Als je zes dagen moet lopen tot je de volgende cappuccino vindt, dan kun je verdwalen in jezelf. En wat daar allemaal gebeurt, dat weet ik niet. Je bent op jezelf aangewezen. Je voelt je minder bekeken. Je hebt je er aan overgegeven. Je hebt geen bereik.

Als je geluk hebt, ontmoet je andere vogels zoals jij. Happy misfits. Zo noem ik de mensen die dit voor zichzelf hebben besloten om deze tocht te maken. Die dus op hun eigen benen staan. Dan ontstaan mooie gesprekken. Dat noem ik creatief overleven.

Het versterken van je zintuigen als overlevingsvaardigheid

Peter Paul: Ik las in je boek dat je ter voorbereiding op de Pacific Crest Trail je jouw overlevingsvaardigheden wilde verbeteren. Je kreeg les van een ervaren survival-instructeur, Maurits de Planque. Je hoopte te leren om vuur te maken, een schuilplaats te bouwen en te leren wat je kunt eten uit de natuur, mocht je verdwalen. Maar in plaats daarvan kreeg je verhalen over het universum, dat alles met elkaar verbonden is. Dat je moest leren om je zintuigen open te stellen. Volgens Maurits heeft het stadsleven veel van onze zintuigen verzwakt en door ze te reactiveren en een met de natuur te worden zou je voor een groot deel op jezelf moeten kunnen vertrouwen.

Tim: Alleen al dat hij mij dat inzicht gaf, was waardevol, dat was nieuw voor mij. Het vergt oefening om bepaalde zintuigen die we in de stad minder gebruiken te her-ontwikkelen, dat vergt concentratie en werk. Deels gaat dat bewust, deels onbewust.

Ik merkte dat aan mijn geur. Het heeft met gevaar te maken. Je kijkt veel alerter zodat je een slang ziet. En je ruikt beter, je weet welke dieren er zijn door de geur van hun ‘droppings’.

Ik heb er bewust mee gespeeld. Op de Te Araroa trail heb ik op een strand een half uur gelopen met mijn ogen dicht. Zodat ik mijn gehoor trainde. Je hebt de luxe van tijd. Dus je kunt terwijl je door het bos loopt luisteren naar elk geluidje. Door bewust te luisteren en te kijken, hoor en zie je meer.

Overleven

Peter Paul: Ik weet uit onderzoek dat door je zintuigen toe te spitsen op de beleving van de schoonheid van de natuur, je je band met de natuur versterkt. Hoe zie jij dat, Tim?

Tim: Het komt toch vaak aan op overleven. Je komt op de Pacific Crest Trail veel snelstromende rivieren tegen in de bergen, die zijn soms wel tien meter breed en een meter diep. Daar kun je niet doorheen waden, dat is te gevaarlijk. Dan loop je een half uur naar boven in de hoop een boom over de rivier tegen te komen. Of je wacht tot er iemand komt om de rivier samen over te steken. Het kan ook zijn dat je drie dagen terug moet lopen omdat je een rivier niet overkomt.

Er gaan ook elk jaar drie, vier, vijf mensen dood op de Pacific Crest Trail. Het komt vaak door river crossings. Er is ook een jongen verdwenen in het jaar dat ik liep, één week voor de grens van Canada. Zijn moeder zoekt hem nog steeds.

Angsten en zorgen

Tim: Wat zijn voor jou zorgen die je hebt?

Peter Paul: Eerst was ik heel bang door watergebrek. Later is die angst vervangen door vrees voor ijshellingen, uitglijden, van de berg af vallen en woeste rivieren. En om in sneeuwstormen te stranden en te verdwalen in de bergen van Washington vlak voor de eindstreep.

Tim: Iedereen heeft recht voor een, twee, drie of vier angsten; dat is helemaal niet erg, maar ik vind dat dat niet de reden mag zijn om niet op avontuur te gaan.

Peter Paul: Die visie is uiteindelijk ook de reden geweest dat ik het aandurfde om ook echt te gaan.

Wat wil je me tot slot nog meegeven voor mijn reis?

Tim: Mensen van onze leeftijd, zijn vaal ‘set in their ways”. Ik merkte dat ik veel minder flexibel was dan de jonge hikers van twintig op de Pacific Crest Trail. Dan kwamen we bijvoorbeeld aan in een stadje, en dan zeiden ze: “zullen we huren een auto huren en naar Disneyland gaan?”. Dan dacht ik: “hoe zo Disneyland? We zijn toch bezig om de Pacific Crest Trail te lopen? Nou gaat mijn hele planning in de war!” Maar: so what? Wat maakt het uit. Ik vond het in het begin moeilijk om mee te bewegen, dat was een les voor mij.

Ik merk dat je veel gelezen hebt over de Pacific Crest Trail. Je bent goed voorbereid en je hebt de hoop en een droom om de trail op een bepaalde manier te lopen. Ik zou je willen meegeven dat je probeert om dat weer uit je systeem te krijgen. Het los te laten, zodat je onderweg kan besluiten om het op een hele andere manier te doen.

Het kan ook zijn dat je in een groep terecht komt, die heel leuk is, maar dat je van één of twee mensen ongelukkig wordt. Ik hoop dat je dan de kracht hebt om uit de groep te stappen, hoe moeilijk dat ook kan zijn.

Of je komt in een aardige drukte terecht, dat je dan aan jezelf kan toegeven: het is wel heel gezellig hier maar dit is echt te veel voor mij. Je komt bijvoorbeeld aan in Kennedy Meadows aan het begin van de Sierra Nevada, daar kan het druk zijn. Dat je dan besluit om helemaal naar Canada te liften en vanaf Canada het pad van Noord naar Zuid te lopen omdat dat veel rustiger is. Als je daar nu aan denkt, is dat een Mindfuck. Maar de kern van mijn boodschap is dat je zo flexibel mogelijk moet zijn.

Wat je nu in je hoofd hebt “ik wil het zo doen, ten koste van alles”, durf daarmee te spelen, vragen over te stellen en eventueel op bepaalde kleine of grote stappen daar vanaf te wijken. Want dan wordt je flexibel en daardoor wordt je jonger. En dan ga je in het moment leven in plaats van in het beeld dat je hebt gecreëerd in je hoofd.

Zoek de sociale balans die bij je past

Het tweede dat ik je wil meegegeven, is het sociale: Het lopen van de Pacific Crest Trail is een heel sociaal proces. Dat is ook echt fantastisch. Maar luister wat dat betreft ook naar jezelf: wat is het dat je zoekt? Je komt bijvoorbeeld ergens aan, het is avond, er is een vuurtje en het is super gezellig. Je gaat er bij zitten en zet je tentje op. Maar wellicht zeg je tegen jezelf: ”ik kwam hier ook om te leren om alleen te zijn”. Dan heb je twee opties: er gezellig blijven hangen en er slapen. Of je blijft eventjes hangen en je loopt later nog een half uurtje door en zet je tentje in je eentje op. Luister dus naar jezelf en wees je bewust. Vraag je zo nu af: “Waarom ben ik hier eigenlijk? Ik heb al heel veel vrienden.” Het sociale is heel groot en je kunt je daar makkelijk in verliezen.

Je begint niet onbevangen, je hebt al een beeld gevormd van reis, maar je hoeft je daar niet als een terriër in vast te bijten.

Start rustig, wees een beetje lui

Ook belangrijk: Ga niet te snel in het begin! Anders loop je het risico op blessures als shin splint. De eerste weken vallen veel hikers af door blessures.

Ik was in het begin met een stel hele luie jongens. We stopten elke twee uur, dan ging de rugzak af. Met de lunch lazen we boekjes, de lunch duurde wel drie uur, we kookten, we sliepen. Ik wilde bij die groep horen dus ik paste me aan. Als ik alleen had gelopen was ik veel efficiënter geweest.

Dus: Je mag nu eindelijk een beetje lui zijn. Doe dat dan ook!

Over Tim Voors

Tims Voors is Interim Creative Director, Key note speaker en lange afstandsloper. Hij is getrouwd en is vader van drie kinderen. Hij liep verschillende routes naar Santiago de Compostella, de Japanse 88 temples trail en liep in 2016 de 4.286 kilometer lange Pacific Crest Trail van Mexico naar Canada. Daarna volgde de Te Araroa trail in Nieuw Zeeland en Kungsleden in Zweden en Lapland. Hij schreef twee bestsellers vertaald in het Frans, Duits, Engels en Tsjechisch en een derde boek is in de maak.

Voor meer informatie over Tim: www.timvoors.nl